Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Proclivi currit oratio.

Et ille ridens: Video, inquit, quid agas;

Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. Ergo, si semel tristior effectus est, hilara vita amissa est? Esse enim quam vellet iniquus iustus poterat inpune. Audeo dicere, inquit. Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Theophrastum tamen adhibeamus ad pleraque, dum modo plus in virtute teneamus, quam ille tenuit, firmitatis et roboris. Quod cum accidisset ut alter alterum necopinato videremus, surrexit statim. Hoc sic expositum dissimile est superiori. Laboro autem non sine causa; Tertium autem omnibus aut maximis rebus iis, quae secundum naturam sint, fruentem vivere.

Non igitur bene.: Idem fecisset Epicurus, si sententiam hanc, quae nunc Hieronymi est, coniunxisset cum Aristippi vetere sententia.
Tuum credibile?: Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus.
Beatum, inquit.: Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis.

Illud vero minime consectarium, sed in primis hebes, illorum
scilicet, non tuum, gloriatione dignam esse beatam vitam,
quod non possit sine honestate contingere, ut iure quisquam
glorietur.

Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere.

Sed emolumenta communia esse dicuntur, recte autem facta et peccata non habentur communia.
Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit;
Nam diligi et carum esse iucundum est propterea, quia tutiorem vitam et voluptatem pleniorem efficit.
Nam quid possumus facere melius?

Itaque e contrario moderati aequabilesque habitus, affectiones ususque corporis apti esse ad naturam videntur.

Est autem etiam actio quaedam corporis, quae motus et status naturae congruentis tenet;

Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Duo Reges: constructio interrete. Praeteritis, inquit, gaudeo. Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda.

Sed ille, ut dixi, vitiose.
An hoc usque quaque, aliter in vita?
Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum.
Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias;
Que Manilium, ab iisque M.